There is something about Kyoto

'Did you have a good night sleep miss?' Voor mij, de ontbijtman - overduidelijk gay- stralend, lachend, in blauwe kimono en plateauslasjkes die zeker 2 maten te klein zijn. Met veel zwier en halve pirouettes wijst hij mij mijn tafel en ik ben op slag verliefd. Het lijkt alsof hij elk moment al zingend door het gordijn van de keuken kan komen, maar het blijft jammer genoeg bij pirouettes en armengezwaai. Hij zweeft als het ware door de ontbijtzaal. Sommige mensen toveren instant een glimlach op je gezicht.   

Kyoto is de eerste stad waarbij ik het gevoel heb dat ik veel te veel wil zien en daarvoor eigenlijk veel te weinig tijd heb. Een week zou hier zeker niet overbodig zijn. Ik begin mijn dag aan het gouden paviljoen, dat ondanks de zwerm schoolkinderen, een absoluut hoogtepunt van deze reis is. Onder gegibber en gejoel vaar ik mee in de blauwe stroom uniformen. ik heb ook mijn rugzakje mee dus eigenlijk val ik helemaal niet uit de boot. De ryoanji tempel met rock garden maakt minder indruk, maar dat komt misschien ook een beetje door een grumpy man die een eeuwigheid voor het ticket loket staat en juist wanneer ik mijn ticket koop blijkbaar het gevoel heeft dat ik hem voorbij stak en dat met veel gezucht en geblaas duidelijk wil maken.   

Niet ver van de tempel stap ik op een schattig boemeltreintje dat naar arashiyama gaat . Ondanks het hoge tourist trap gehalte -daar gaan we weer- is deze buurt extreem aangenaam. De brug over het water, de plezierbootjes, de bergen en ok er is ook een cat's souvenir shop. De bamboo walk is minder spectaculair dan op foto maar op één of andere manier kan mij dat vandaag echt niets schelen. Nog een kleine halte in het postkantoor, want belofte maakt schuld en ik heb echt de perfecte postkaart gevonden voor...voor...nu ja voor iemand die 15 jaar geleden ook al kaartjes van mij kreeg :).  Wil er nog iemand een kaartje eigenlijk? 

Vanuit arashiyama ga ik terug naar Kyoto station want ik wil nog naar het Gion district. De restaurantjes en bars langs de rivier zijn zalig, ik heb zo'n Gent- gevoel. Thuis-gevoel. Mijn benen zijn voldaan en aan platte rust toe, 25 km vandaag, maar ik wil hier blijven. Blijven! Ik loop nog even door de shopping straten en mijn hart breekt in de pet shop. Ik weet niet hoe lang ik in zijn droevige oogjes keek en hoewel ik geen hondenmens ben, ik zou hem zo adopteren. Ik hoop op een warme thuis voor hem...mijn warme thuis komt ook gevaarlijk dichtbij; nog 3 dagen avontuur...