de god van de honger nodigt een eenzame uit.

Kennen jullie dat treintje in Bellewaerde nog? Zo waar je voor het opstappen een doosje koekjes kon kopen om onderweg naar de bambi's te gooien? Als kind vond ik dat ge-wel-dig, jaar na jaar bleef dat treintje één van de must-do's.                             Nara is een beetje dezelfde attractie maar dan zonder treintje. Ik ben nog niet goed en wel in het centrum of ik word door een zeer zelfzekere Bambi richting 'deer cracker' kraampje geduwd. 'Yes miss you will have to buy it crackers'. Het beestje blijft aandringen en ik kan natuurlijk niet weerstaan...jeugdsentiment. Op mijn kaartje lees ik dat de herten hier gezien worden als boodschappers van de goden, ik denk dat de god van de honger mij iets duidelijk wil maken...

Aan de Kofukuji tempel word ik aangesproken door een oudere man. 'Where you from miss?' De man in kwestie is een 'volunteer guide' en vraagt of ik tijd en zin heb om samen met hem de tempel te bezoeken. Ik heb eigenlijk niet te kiezen, voor ik het weet is zijn uitleg al begonnen. Nodig eens een eenzame uit moet ik denken.Hij leert me het verschil tussen shinto en boeddhisme, leert me de verschillende standbeelden en hun betekenis kennen en geeft me een inleiding in de rituele handelingen die ik op het einde van het tempelbezoek in de praktijk mag omzetten. We bezoeken ook het aanpalende museum, waar de man steeds aangemaand wordt om stiller te praten, maar daar trekt hij zich werkelijk niets van aan.Met volle overtuiging blijft hij op hoog volume verder vertellen. Als we buiten komen vraagt hij wat mijn plannen nog zijn. Ik zeg dat ik honger gekregen heb van alle informatie en hops hij troont mij mee naar een lunchcafé. Na een uitgebreide fotosessie aan de tempel of course. Want hij heeft ondertussen al 20000 keer gezegd hoe mooi ik wel niet ben en wat een eer het voor hem is om mij mee op sleeptouw te mogen nemen.   

Bij de lunch geeft hij mij complimenten over mijn stokjeswerk ( ok daar ben ik stiekem toch wel trots op) en leert hij me dat ik in mijn linkerhand steeds een schaaltje moet houden. Zo vermijd je dus een slagveld. Aha!                                                                                   Hij kan het natuurlijk niet laten om mij nog wat verder uit te vragen, waarom ik hier alleen ben? Of ik dan niet wil trouwen? Hij heeft een oplossing voor al mijn problemen. Ik moet gewoon in Japan blijven. Punt. Ik ben zeker dat moest hij een zoon gehad hebben, ik deze avond al in trouwkimono was uitgedost. Maar jammer genoeg heeft hij enkel een dochter en 3 kleindochters.                                                                                                   Meneer betaalt mijn lunch ook al wil ik dat echt niet aanvaarden. Zijn bevel is duidelijk: Zwijgen en luisteren. Hij babbelt ons moeiteloos naar de volgende tempel ( de todai-ji) waar er een reusachtige buddha te zien is, 25 m als ik mij niet vergis. Echt ongelofelijk mooi.  Ondertussen is het 15u en moet ik gaan inchecken in mijn hotel. Yoshiaki neemt nog wat foto's, eentje voor de tempel, eentje voor de bomen en geeft me dan zijn visitekaartje met de woorden hem direct iets te laten weten als ik ooit terug in nara ben. Ik bedank hem en we buigen elkaar gedag!  Wat een grappige man.

Aan mijn hotel spreekt een tweede bompa mij aan, dit keer in het Japans. hij doet teken dat ik moet wachten. Uhm...ok dan. Even later komt hij terug met een zak eikels ( niet lachen, niet lachen) en maakt hij mij met veel gebaren duidelijk dat ik die aan de hertjes moet gaan geven. Die god van de honger heeft mij goed liggen vandaag...met een grijns op mijn gezicht ga ik dan maar terug naar Nara park... Ik heb tijd niewaar?