Any way the wind blows

Geen afscheid in de shibaya ryokan vanmorgen, zoals altijd niemand te bespeuren, ook niet na meermaals op het belletje te drukken. Raar. Dus trolleyde ik maar gewoon richting uitgang en vanaf daar werd ik door een stormachtige wind richting station geblazen waar ik heel toepasselijk op de 'thunderbird' richting Kyoto stap. 

de stoel naast mij blijkt ook gereserveerd te zijn terwijl bijna heel de wagon leeg is. Er zit niets anders op dan 2u in sandwich houding met mijn bagage te gaan zitten.  Want stoel 9 D is stoel 9D in Japan. Het vrouwtje naast mij kijkt daarnaast nog eens heel geïrriteerd en zet heel ostentatief haar mondmasker op alsof ik één of andere gevaarlijke bacterie ben.   

Aangekomen in Kyoto is het nog eens van menselijke sardienendoos in de lift, always room for one more. Er staat een ander westers koppel naast mij en we moeten lachen. De man zegt iets IN HET NEDERLANDS, ik word lichtjes euforisch. We praten kort want ze moeten een aansluiting halen maar die 10 seconden vind ik al fantastisch. Geweldig hoe de kleinste dingen plots groot worden. 

Ik ben een klein beetje bang voor mijn laatste ryokan maar die blijkt super gezellig te zijn. Mijn kamer is zelfs een kleine studio, mét eigen badkamer. De luxetrut in mij is blij.

Dan is het tijd voor wat exploring, alweer een kleine 20km. Ik heb niet echt een plan maar loop richting higashi-honganji tempel die reusachtig is. Daarna hang ik nog wat rond met de katten (MEOW) van de Kyoto gyoen garden en wil dan nog naar het nijo-jo kasteel maar sta voor een gesloten deur.   

Dan maar wat gaan chillen in mijn studio in jawel...de huiskimono. Please try it on!