Pantoffels aan...fly modus on

De ochtend van mijn vertrek sta ik stijf van de stress, één van de katten voorvoelt dit en pist op bed als ultieme afscheidscadeau ( maar wie was het? En wat dreef hen? Jago? Kiri? Of Lowie?) Gelukkig is mijn grote zus (alweer) to the rescue.Even later gaan de bepiste lakens en mijn valies de auto in; Met de nodige vertraging (damn you E40 Gent-Brussel) bereiken we checkpoint one: Brussels AirPort; Daar neem ik met een paar traantjes afscheid en trek ik de wijde wereld in. Na een uur stap ik samen met jawel, Tom Barman, de luchthaven van Zürich in. Vanuit Zürich start de 12uur durende vlucht naar Tokyo. Aan boord veel Japanners met een mooi assortiment pantoffels...pantoffeltjes aan, fly modus on. Het eten is nog lang zo slecht niet en ook de lege plaats naast mij is een godsgeschenk, al doe ik geen oog dicht.     

Na 12u is het in Tokyo alweer ochtend, een tikje groggy ga ik op zoek naar mijn valies en ben ik opgelucht als die de bagageband oprolt;In de aankomsthal staat mijn shuttledienst al netjes klaar en er is gratis WiFi in het busje, dubbel hoera! De rit naar mijn hotel kijk ik mijn ogen uit maar mijn hotel zelf blijkt toch iets minder mooi dan op de foto. Ik sukkel samen met mijn valies de trap op en besef dat ik misschien toch beter optie backpack had moeten kiezen. Maar 18 dagen kleren en de halve badkamer waren dan geen optie geweest , jammer! En ik ben tenslotte een master mode ik heb meerdere outfits nodig... Punt! 

In de lobby staat een norse Japanse bompa mij te woord, ik krijg een formulier en reisdocumenten in mijn handen geduwd maar moet met dezelfde handen (en voeten) uitleggen dat mijn pocket WiFi hier ook geleverd moet zijn. 'WiFi password is..' 'No not WiFi password, WiFi device' 'don't understand' 'WiFi password is' nog even en ik ga ook iets onderpissen...uiteindelijk komt vanonder een berg papier mijn pocket WiFi tevoorschijn. Opluchting! Een tweede gevecht dient zich aan als ik mijn schoenen moet inwisselen voor een paar afstotelijke pantoffels,gelukkig zijn we aan de andere kant van de wereld en ziet niemand mij met mijn zebrasokken in mottige slasjkes.       

Aan het einde van een donkere gang ligt mijn sobere Japanse kamer met tatami mat, echt blij word ik hier niet van; ik bestudeer mijn reisdocumenten en metroplan en besluit vandaag te voet op pad te gaan. Op een klein halfuurtje sta ik aan de Tokyo skytree  en schuif ik met een dertigtal locals de lift in naar tembo deck. Mount  fuji is vandaag nergens te bespeuren maar het uitzicht is mooi. Op de terugweg word ik gevolgd door een vuile clochard, ik loop 2 keer rond een denkbeeldige rotonde ( de truc om te zien of iemand je volgt volgens mijn papa - die de truc wel in de auto en rond echte rotondes uitvoerde) de man blijft volgen; ik loop in lichte paniek een willekeurig cafe binnen en moet bijna huilen als ik daar een nummer op de radio hoor dat mij aan thuis doet denken ; de lieve serveerster brengt me een glas wijn en heerlijke avocado toast; In mijn net ontdekte Europese cocon blijf ik zitten tot de clochard zeker weg is. Op weg terug naar het hotel kom ik langs een prachtige tempel,ik probeer kalm te blijven. Zen.