Houtou noodle for president

29 november...het is al 15 jaar mijn minst favoriete dag van het jaar en dat is hier in Japan niet anders. Elk jaar keert het verdriet toch altijd een beetje terug en om dan helemaal alleen aan de andere kant van de wereld te zitten is een beetje tricky. Dat wist ik op voorhand maar ik heb het overleefd en vond het eigenlijk vooral raar om te beseffen dat ik vandaag even lang mét als zonder papa door het leven ben gegaan. 

Maar kijk het was een mooie dag, zonnig en niet al te koud. De bussen waren van 's morgens vroeg al talrijk aanwezig en ik liet me gewillig in de kabelbaan stouwen want yes yes there is room for one more. Het uitzicht boven is mooi en Fuji-san wordt op allerlei manieren in beeld gebracht, handjes in de lucht, vingertjes in de lucht, selfiesticks in de lucht; ik blijf er geamuseerd naar kijken en kan toch alleen maar besluiten dat tourist traps echt verschrikkelijk zijn. Iedereen een drankje, een snack en fuji souvenir? Goed zo dan kunnen we weer naar beneden! 

Beneden besluit ik te passen voor de boot op het meer en word ik met veel zorg de straat over geholpen door een meneertje met rood vlaggetje die even later een nieuwe troep selfiesticks van de overkant van het straat de souvenir shop inloodst. Grappig dat mensen hier zo hun geld kunnen verdienen.

Ik maak een grote wandeling en kom zo op een rustig plekje terecht waar ik ongestoord wat in mijn boek kan lezen. Als de grote drukte wat gaan liggen is -want dat kan ik vanop mijn bankje goed observeren - ga ik houtou noodles eten.Je raadt het nooit maar deze streekspecialiteit is zowaar vegetarisch!! Vegetarisch én nog eens heel erg lekker ook. Driewerf hoera! 

Op terugweg pik ik nog even de zonsondergang mee...er passeert nog een troep toeristen waarvan er eentje heel luid MEOW roept en al lachend naar mijn muts wijst...t zijn zeker chinezen MEOW - NI HOA dat ligt niet zover van elkaar...