Breakfast on fire

Takayama dag 2; hier in Japan wordt het ontbijt steeds vroeg én op de minuut geserveerd. Ik word vriendelijk in de eetplaats geloodst en de vrouw des huizes komt met allerlei lekkers. Voor mij wordt een potje vuur neergezet, daar komt een roostertje over en op dat rooster komt een blad ( zo één dat net van de boom gevallen is). In het blad liggen champignons op een bedje van miso-pasta of althans dat is het enige woord dat ik uit de Japanse omschrijving versta. Er is een hele uitleg maar, not understand, sorry! Zo word ik achtergelaten, in lichte paniek want dat blad begint al stevig te roken. Zei ze nu niet dat ik het vuurtje moest doven? Ik probeer te blazen maar dat werkt niet, ondertussen is er nog meer rook en wordt dat blad zwarter en zwarter. Ik besluit het van het vuur te halen voordat een deel van mijn ontbijt in vlammen opgaat. Op dat moment komt het mevrouwtje terug binnen... No No fire fire! Ze grist het blad van mijn bord en legt het weer op het vuur. But there was smoke!! No worries miss, ze gaat al lachend terug naar buiten. 

Halte 2 is de gemeenschappelijke badkamer. Dat blijkt een traditionele 'onsen' te zijn. Er is een voorkamertje met gordijntjes waar je je moet uitkleden, maar in het gordijn zit een split waardoor iedereen in de gang kan meekijken, ik voel me een beetje zoals op strand, de truc met de handdoek, je kent het wel. Binnen in de 'badkamer' zijn 2 spiegels met 2 mini krukjes waarop je je al zittend moet wassen. Ik skip dat krukje want als ik daarop zit liggen mijn benen quasi in mijn nek en ik heb ook geen behoefte om vetrolletjes in de spiegel te tellen. Ik breek het record sneldouchen.Het onsen laat ik voor wat het is, niet zoveel behoefte om het bad met mijn mede hotelgasten te delen. 

Fris en monter start ik mijn dagelijkse wandeling aan de ochtendmarkt.Doordat het seizoen hier voorbij is zijn er maar een tiental kraampjes. Ik loop langs een winkeltje waar ze een heel uitgebreid assortiment stervormige poppetjes hebben. Elke kleur brengt op een ander vlak geluk. Ik koop er eentje voor mezelf en voor mijn single vriendinnen zodat we enkel nog goeie mannen mogen tegenkomen en allemaal eindigen in een gelukkig huwelijk. Amen!(... Ok, dat huwelijk hoeft nu ook weer niet) 

De volgende uren volg ik de higashyama route langs prachtige tempels en kerkhoven, parkjes, vijvertjes, 400 jaar oude bomen en dat alles in een stilte die niet te beschrijven valt. Het zijn momenten die achter mijn ribben blijven plakken en eerlijk, tranen van geluk vanmiddag waren ze daar. Dit neemt niemand mij nog af. Tijdens mijn tocht kom ik ook in een natuurreservaat terecht, al wandel ik hier maar met een klein hartje door. Bij elk ritselend blad ben ik bang dat er ergens een slang tevoorschijn komt,even verder staat ook een bord dat waarschuwt voor beren. Net daarna zie ik iets zwarts op een pad in de diepte, ik sta aan de grond genageld maar zie dan dat het een Japans mevrouwtje is. TEVEEL fantasie lloyd! 

Ik ga op café en daar loopt een kruising van mr.Collins en Bilbo baggins rond. Hij schuifelt tot aan mijn tafeltje en is wel te vinden voor een praatje - zo leuk om met iemand te kunnen praten. Want alleen reizen is bij momenten toch ook wel eenzaam, ik denk dat ik bij thuiskomst efkes een paar dagen een spraakwaterval ga zijn- jullie zijn gewaarschuwd! Er is alweer een incident met het eten - overal,draaien we beef in olé olé. En dat stond noch in de beschrijving noch op het prentje! Maar mister Collins lost het zonder enig probleem op.    

S avonds verschijnt er nog een soort offerstoet, als die gepasseerd is ga ik richting hotel. 20 km in de benen da's niet mis - misschien toch al 1 vetrolletje minder.